Çoğu zaman duygularımı en doruk noktalarda yaşarım, kafamdan bin bir türlü düşünce geçer. Bazen herkese hak veririm onların gözünden bakmaya çalışırım, Bazen de sadece kendi tarafımdan bakınca yani at gözlüğüyle bakınca herkesi suçlarken bulurum kendimi. Orta yolunu bulamıyorum gerçekten neyin doğru neyin yanlış olduğuna kesin gözüyle bakamıyorum içimde hep bir şüphecilik. Acaba bilimle uğraşırken mi öğrendim ben bu şüpheciliği?
Bazı zamanlarda ise sürekli karşımdakileri gözlemleyip onun yerinde olsam şöyle yapardım böyle yapardım derken buluveriyorum kendimi. Sonra düşünüyorum kendi kendime, insan içinde bulunduğu durumun farkına varamıyor k belki beni de bir başkası gözlemliyor ve yaptıklarımın çoğunu yanlış buluyor olabilir tabii.
Ama kendimi çok kaptırınca takıntı derecesine geliyorum. Sonra diyorum ki herkes yaptıklarında kendine göre haklı, herkesin mutlaka bir açıklaması vardır diye.
İşte benimde ruh hallerim bu şekilde.
Biliyorum biliyorum fazlasıyla sıkıcı oldum :)
Hoşça bakın zatınıza :)
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder